اين پلي اتيلن داراي زنجيري شاخه‌دار است بنابراين زنجيرهاي LDPE نمي‌توانند بخوبي با يكديگر پيوند برقرار كنند و داراي نيروي بين مولكولي ضعيف و استحكام كششي كمتري است. اين نوع پلي اتيلن معمولا با روش پليمريزاسيون راديكالي توليد ميشود. از خصوصيات اين پليمر ، انعطافپذيري و امكان تجزيه بوسيله ميكروارگانيسمها است. پلي اتيلن به لحاظ فشردگي كم و پايين مولكولي از دانسيته پايين برخوردار است كه همين امر، باعث افزايش انعطافپذيري آن ميشود اين خاصيت باعث شده كه بيش از پنجاه درصد از توليد اين محصول در ساخت فيلم و ورق جهت مصرف در روكشهاي طلقي شفاف، آسترهاي بستهبندي، كاورها و چمدانها مصرف گردد. همچنين جهت ساخت ظروفي مانند بطريهاي تحت فشار از اين نوع پليمر استفاده ميشود . مصرف ديگر پلي اتيلن سبك، عايقكاري سيم و كابل و روكش كاغذ ميباشد. پلي اتيلن اولين بار بطور اتفاقي توسط شيميدان آلماني "Hans Von Pechmanv" سنتز شد. او در سال 1898 هنگام حرارت دادن دي آزومتان ، تركيب مومي شكل سفيدي را سنتز كرد كه بعدها پلي اتيلن نام گرفت. اولين روش سنتز صنعتي پلي اتيلن بطور تصادفي توسط "ازيك ناوست" و "رينولرگيسون" ( از شيميدان‌هاي ICI ) در 1933 كشف شد. اين دو دانشمند با حرارت دادن مخلوط اتيلن و بنزالدئيد در فشار بالا ، ماده‌اي موم‌مانند بدست آوردند. علت اين واكنش وجود ناخالصي‌هاي اكسيژن‌دار در دستگاه‌هاي مورد استفاده بود كه بعنوان ماده آغازگر پليمريزاسيون عمل كرده بود. در سال 1935 "مايكل پرين" يكي ديگر از دانشمندهاي ICI اين روش را توسعه داد و تحت فشار بالا پلي‌اتيلن را سنتز كرد كه اين روش اساسي براي توليد صنعتي LDPE در سال 1939 شد.
موارد مصرف: ماده توليد لوله هاي پلي اتيلني ، ساخت ظروف با حجم كم ، ساخت ظروف خانگي ، اسباب بازي ، روكش سيم هاي برق و مخابرات ، فيلم ، قطعات مختلف اتومبيل ، لوازم ورزشي و آزمايشگاهي و قطعات صنعتي