لوله های کاروگیت دوجداره، پرکاربردترین لوله هایی هستند که در خطوط لوله کشی انتقال آب و فاضلاب مورد استفاده قرار می گیرند. این لوله های پلی اتیلنی، ویژگی های منحصر به فردی از جمله، مقاومت بالا در برابر حمله میکروارگانیسم ها، مقاومت در برابر مواد شیمیایی و خورنده، تحمل در برابر فشار خارجی، کشش، تنش و رانش زمین، کارایی در درجه حرارت بالا و …، دارند.
به دلیل مزایایی که در بخش قبلی ذکر شد، مهندسان و کارفرمایان شرکت های ساختمانی و پروژه های عمرانی، بر استفاده از لوله دوجداره کاروگیت، تأکید فرآوان دارند.
لوله های کاروگیت، اغلب به صورت دفنی در زیر خاک نصب می شوند. زیرا تمام خطوط لوله های فاضلابی شهری و روستایی از زیر زمین عبور می کنند. قبل از اینکه لوله کاروگیت در محل دفن آن نصب شود، محل مورد نظر باید به دقت توسط کارشناسان مربوطه مورد بازرسی قرار گیرد.
.kh
جنس زمین، نوع خاک، ذرات تشکیل دهنده خاک، دما، درجه سستی خاک، شیب زمین، فاصله تا آب های زیرزمینی، فاصله تا منبع فاضلاب و …، عوامل مهمی هستند که باید قبل از نصب لوله، توسط زمین شناسان و متخصصان خاک شناسی و مهندسان عمران، به دقت ارزیابی شوند.
پس از اینکه تمام آزمون ها به درستی و کامل انجام شد، برای نصب لوله کاروگیت فاضلابی اقدام می شود. برای نصب زیرزمینی لوله فاضلاب، ابتدا کانال یا ترانشه برای آن حفر می شود. سطح کانال باید یکنواخت باشد؛ سنگ ریزه و یا قلوه سنگ نباید در کف کانال وجود داشته باشد؛ در صورتی که زمین مورد نظر، دارای سنگ های درشت باشد، می توان کف کانال را با شن یا خاک نرم پر کرد.
طول، عرض و عمق کانالی که برای نصب و جایگیری لوله کاروگیت در نظر گرفته شده، ابعاد استاندارد دارند. میزان انبساط و آزادی لوله کاروگیت در کانال، بر روی ابعاد کانال اثر دارد. به طور کلی، عمق کانال یا ترانشه برای لوله کاروگیت که به منظور انتقال آب شرب حفر می شود، در حدود ۳۰ سانتی متر است. این فاصله، از یخ زدن آب داخل لوله کاروگیت جلوگیری می کند.